Απόσπασμα από το σάητ fastfoodforward.org
«Όταν έκανα απεργία τον περασμένο Νοέμβρη, όταν ήμουν ένας από τους πρώτους 200 εργάτες fast food που έκαναν απεργία, δεν είχα ιδέα ότι ένα χρόνο μετά θα ενωνόμουν με εργάτες-τριες από 7 πόλεις που αποφάσισαν να διεκδικήσουν 15$/ώρα και το δικαίωμά να φτιάχνουν σωματείο χωρίς αντίποινα.
[…]
Γι’ αυτό το λόγο αποφασίσαμε ότι ήταν καιρός να σταθούν ενωμένοι-ες οι εργάτες-ριες στα fast food πανεθνικά και στις 29 Αυγούστου αποφασίσαμε να απεργήσουμε μαζί για πρώτη φορά.
Από τότε που δημοσιοποιήσαμε την καμπάνια μας, οι εργάτες έχουν κερδίσει μάχες όπως αυξήσεις, περισσότερες ώρες, και πιο πρόσφατα, ένα επισκευασμένο air conditioner την πιο ζεστή μέρα του χρόνου. Αλλά παρά αυτές τις νίκες, ακόμα αντιμετωπίζουμε άνομες πρακτικές ως απάντηση που οργανωθήκαμε συμπεριλαμβανομένου και απολύσεων, μείωση ωρών, απειλές αντιποίνων, και πολλές άλλες παράνομες πράξεις που σκοπό έχουν να μας αποθαρρύνουν από το να οργανωθούμε αλλά δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα.
Η στήριξη που λάβαμε από μέλη της κοινότητάς μας […] έκανε τη διαφορά όσο χτίζουμε αυτό το κίνημα.»
Για να τα πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή. Πολύς κόσμος συμμετείχε στα κινήματα κατά της φτώχειας στις ήπα (βλέπε Occupy Wall Street) με αποτέλεσμα να αποκτήσει μία πρώτη πολιτικοποίηση. Αυτή η επαφή οδήγησε κάποιους-ες εργάτες-ριες της νέας υόρκης να συναναστραφούν με άλλα άτομα από τον εκεί κλάδο του επισιτισμού. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε μία τοπική επιτροπή για εργαζόμενους-ες στις αλυσίδες των fast food.
Έτσι στις 27/11/2012 έγινε μία απεργία στην νέα υόρκη που αποτέλεσμά της ήταν να κλείσουν πολλά καταστήματα των mcdonalds, taco bell, pizza hut, burger king, wendy ’s και πολλά άλλα. Το βασικό αίτημα ήταν ο διπλασιασμός του ωρομισθίου από 7 σε 15$. Η απεργία είχε μεγάλη επιτυχία αφού οι εργοδότες δεν είχαν πάρει «μυρωδιά» για την κινητοποίηση αυτή. Το αξιοπερίεργο είναι πως μέχρι και οι υπεύθυνοι των καταστημάτων στάθηκαν δίπλα στους συναδέλφους τους αφού οι συνθήκες εργασίας είναι κοινές και δεν υπηρέτησαν πιστά τα αφεντικά τους.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν να οργανώνονται οι εργάτες-ριες στα αμερικάνικα κάτεργα των fast food. Μάλιστα οχτώ μήνες μετά, στις 29/7 απέργησαν ξανά. Αυτή τη φορά όμως συμμετείχαν εργαζόμενοι-ες από 7 πόλεις τις Σικάγο, Ντιτρόιτ, Μιλγουόκι, St Louis, Kansas City, και Flint, Michigan, καθώς και τη Νέα Υόρκη.
Εδώ να κάνουμε μία παρένθεση για να αναφέρουμε πως τρεις ημέρες πριν, στις 26/7, μία εργάτρια σε mcdonalds της νέας υόρκης κατέρρευσε αφού αυτή και οι συνάδελφοί της δούλευαν χωρίς κλιματισμό μέσα στο κατακαλόκαιρο. Το κλιματιστικό της κουζίνας ήταν χαλασμένο 10 χρόνια!! Σαν ένδειξη διαμαρτυρίας οι συνάδελφοι-ισσες της γυναίκας εγκατέλειψαν τη βάρδιά τους μέχρι να φτιαχτεί ο κλιματισμός. Ακόμα και σαν μύγες να πέφτουν οι εργαζόμενοι από τις άθλιες συνθήκες, τα αφεντικά είναι ανένδοτα. Οικονομία ούμπερ άλλες, πάνω απ’ την υγεία μας. Εννοείτε ο κλιματισμός δεν φτιάχτηκε αλλά τα αφεντικά προσέλαβαν προσωρινό προσωπικό.
Η εταιρεία δεχόταν επιθέσεις από τα μμε για τις συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς. Γι’ αυτό το λόγο δημιούργησε σάητ που συνεργάστηκε με τη visa για να προτείνει καλύτερη διαχείριση του μισθού από τους εργαζόμενους-ες. Μέσω αριθμητικών πράξεων έδειχναν πως ο μισθός των mcdonalds καλύπτει κάποιες ανάγκες. Στο σάητ όμως η εταιρεία mcdonalds παραδέχτηκε ευθαρσώς πως οι μισθοί του 8ώρου δεν φτάνουνε στον εργαζόμενο-η και πρέπει όποιος-α δουλεύει στα καταστήματά της να έχει δεύτερη δουλειά!! Και όλα αυτά χωρίς να υπολογίζονται οι ανάγκες σίτισης, ένδυσης και θέρμανσης.
Το εξωφρενικό είναι πως ενώ δουλεύουν κανονικά, αυτοί οι εργαζόμενοι εξαρτώνται από την πρόνοια για να ζήσουν και ταυτόχρονα οι εταιρείες αυτές βγάζουν δισεκατομμύρια. Αυτό πια οι εργάτες-ριες στα fast food το έχουν σιχαθεί οπότε και στη τελευταία απεργία στις 29 Aυγούστου συμμετείχαν εργαζόμενοι-ες από 50 πόλεις των ήπα που ζητάνε αξιοπρέπεια, αυξήσεις μισθών, να δουλεύουν ανθρώπινα και να συνδικαλίζονται ελεύθερα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι κατάλαβαν πως αν δεν αντισταθούνε στην υποτίμηση της εργασίας και των ζωών τους, το μέλλον που φτιάχνεται θα είναι όλο και πιο δυσοίωνο για τους ίδιους και για τους επόμενους. Κατάλαβαν πως η λύση στην φτώχεια τους δεν είναι να γλύφουνε το αφεντικό για να κρατήσουν τη δουλειά ούτε να δεχτούνε ό,τι τους λένε οι εργοδότες. Κατάλαβαν πως αν σταθούν συναδελφωμένοι όλοι-ες μαζί απέναντι στα αφεντικά πολλά παραπάνω θα καταφέρουν από ατομικές λύσεις ή μοιρολατρίες. Κατάλαβαν πως πρέπει να δώσουν αγώνες για να μην ζούνε για ένα κομμάτι ψωμί. Θέλουν ζωή όχι επιβίωση.
Υγ: Εμείς αντίστοιχα, όπως δήλωσε η pizza fan, πρέπει να την ευγνωμονούμε που μας πληρώνει (βλέπε ανάρτησή της στο facebook: «Το σημαντικό […] είναι ότι «οι εργαζόμενοι πληρώνονται» και μάλιστα στην ώρα τους, που δεν είναι αυτονόητο σε όλη την εστίαση…»! Βέβαια το κατά πόσο παίρναμε και παίρνουμε τα χρήματα μας βάσει νόμου και το κατά πόσο παίρνουμε τα ένσημα μας και όχι ένα μίνιμουμ αυτών είναι μια άλλη ιστορία. Αφού μας ενημέρωσαν ότι ντάξει, μας κάνουνε χάρη που δε δουλεύουμε τζάμπα στη νοημοσύνη του καθενός και της καθεμιάς είναι να καταλάβει το πως βλέπουν εμάς, τους εργαζόμενους-ες τους. Και η αλήθεια είναι πως μας ρίχνουν ψίχουλα από τα εκατομμύρια που ισχυρίζονται ότι βγάζουν.
pizza fan workers 